Cyprian Kamil Norwid urodził się równo 200 lat temu 24 września 1821 roku w majątku swoich rodziców Laskowo-Głuchy pod Radzyminem na Mazowszu. zmarł 23 maja 1883 roku w Paryżu.

Znamy go jako poetę, dramaturga, myśliciela, grafika i rzeźbiarza. Został przez rodziców obdarzony trójką starszego rodzeństwa. Po śmierci matki i ojca zaopiekowała się nimi dalsza rodzina. W Warszawie uczęszczał do gimnazjum, ale przerwał naukę nie ukończywszy piątej klasy z powodu ujawnionego talentu graficznego i wstąpienia do prywatnej szkoły malarskiej. Naukę malarstwa kontynuował w Krakowie, we Włoszech i w Belgii.

W 1846 w Berlinie został aresztowany i uwięziony z powodu mniemanego spisku skierowanego przeciw caratowi, na krótko wprawdzie, ale uwięzienie spowodowało chwilową, acz powracającą głuchotę i inne kłopoty ze zdrowiem. Z Berlina wyjechał do Brukseli, gdzie dobrowolnie przyjął status emigranta. Kolejnym etapem jego życia był Rzym, gdzie utrzymywał przyjacielskie stosunki z Adamem Mickiewiczem i Zygmuntem Krasińskim oraz ze zgromadzeniem Księży Zmartwychwstańców. W 1849 trafił do Paryża, gdzie udało mu się poznać przed ich przedwczesną śmiercią wybitnych przedstawicieli polskiej i międzynarodowej emigracji Fryderyka Chopina i Juliusza Słowackiego oraz Adama Jerzego Czartoryskiego,  Aleksandra Hercena, Jana Koźmiana, Augusta Cieszkowskiego, Teofila Lenartowicza, Bohdana Zaleskiego i wielu innych. Zawód miłosny (Maria Kalergis) i brak środków do życia spowodowały, że próbował szukać szczęścia w Nowym Jorku, gdzie starał się – po początkowych sukcesach ale w zasadzie mało skutecznie – utrzymywać się z rzeźby i rysunku.

W 1854 powrócił do Paryża na stałe. Wśród elit artystycznych znany był głównie jako deklamator, rysownik i rytownik (w 1868 przyjęto go do Société des Artistes). Ciągłe kłopoty finansowe, liczne konflikty z polską emigracją oraz pogłębiająca się głuchota spowodowana berlińskim więzieniem sprawiły, że w 1877 zamieszkał w Zakładzie św. Kazimierza, przytułku dla ubogich polskich weteranów i sierot, gdzie spędził resztę życia. Pochowano go na cmentarzu w Ivry, niedaleko jego ostatniego miejsca zamieszkania. W 1888 zwłoki zostały przeniesione na polski cmentarz w Mortmorency i pogrzebane w zbiorowej mogile. Pozostał zapomniany aż do odkrycia jego geniuszu przez młodopolskiego twórcę i wydawcę Zenona Przesmyckiego - Miriama.

W związku z dwusetną rocznicą urodzin naszego wieszcza Miejska Biblioteka Publiczna im. Adama Mickiewicza w Lubartowie przygotowała film upamiętniający jego życie i twórczość. Serdecznie zapraszamy do oglądania!